کد مطلب:20058 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:5

گنجینه پرسمان » اخلاق و عرفان

گفتن ذكر بدون توجه به معناي آن يا ندانستن معناي آن تا حدّي كه به صورت عادت شود چگونه است؟

عادت به ذكر گفتن از عادتهاي خوب است. اگر كسي خود را به ذكر گفتن عادت دهد و همواره به ذكر خدا مشغول باشد، بايد اين ذكر زباني، مقدمهاي براي ذكر و ياد قلبي خداوند شود. آنچه كه اهميت دارد، ذكر قلبي خداوند است و اين كه انسان در دل به ياد خداوند باشد. معناي حقيقي ذكر (ياد كردن) همين است. اصولاً ذكر اختصاص به قلب دارد و ذكر زباني چون حكايت از ذكر و ياد قلبي دارد، به آن ذكر ميگويند.

ذكر يعني ياد كردن، ذكر خدا يعني ياد خدا:

يا ايّها الّذين آمنوا اذْكروا اللَّه ذكراً كثيراً؛(1) اين مؤمنان! خدا را زياد ياد كنيد.

علي(ع) فرمود: ذكر اللَّه شيمة المتّقين؛(2) همواره عادت متّقيان ذكر گفتن است.

بالاترين مرتبه، توجه هميشگي به خداوند و خدا را ناظر بر خود در هر كاري ديدن است.

براي اين كه انسان به مراتب بالاي ذكر است بايد، ابتدا سعي كند كه به معاني ذكر توجه كند، سپس دلش را با زبانش هماهنگ كند، يعني هنگامي كه ميگويد لا اله الاّ اللَّه دلش را نيز با اين حقيقت همراه سازد.

پي نوشت ها:

1. احزاب (33) آيه 41.

2. ميزان الحكمة، عنوان 1330، حديث 6345.